پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 22 |
| تعداد شماره‌ها | 315 |
| تعداد مقالات | 3,327 |
| تعداد مشاهده مقاله | 3,560,926 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 2,596,918 |
مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و پلاریزه بر شاخص های عملکرد ریوی، شاخص های التهابی و عامل رشد اندوتلیال عروقی در دختران جوان فعال | ||
| مطالعات کاربردی علوم زیستی در ورزش | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 13 خرداد 1404 اصل مقاله (694.49 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22077/jpsbs.2025.9195.1963 | ||
| نویسندگان | ||
| بهار سلجوقی برنجی1؛ معرفت سیاه کوهیان* 2؛ الناز رضایی1 | ||
| 1دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀعلوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران | ||
| 2استاد گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران | ||
| چکیده | ||
| زمینه و هدف: فعالیت بدنی نقش مهمی در بهبود عملکرد فیزیولوژیکی ایفا می‌کند. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و پلاریزه بر عملکرد ریوی، شاخص التهابی، شاخص آسیب عصلانی و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در دختران فعال انجام شد. روش تحقیق: در یک طرح نیمه‌تجربی با الگوی پیش‌آزمون- پس‌آزمون، 30 دختر فعال به‌صورت تصادفی در سه گروه تمرین هوازی، تمرین پلاریزه و کنترل تقسیم شدند. مداخلات شامل 3 جلسه تمرین در هفته به مدت 8 هفته بود. متغیرهای مورد بررسی شامل ظرفیت حیاتی (FVC) و حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1)با استفاده از روش اسپیرومتری، و همچنین سطوح سرمی پروتئین واکنشی C (CRP)، کراتین فسفوکیناز (CPK) و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) بودند که با استفاده از روش الایزا و مطابق با پروتکل‌های استاندارد اندازه‌گیری شدند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون ANOVA یک‌سویه جهت بررسی همگنی اولیه گروه‌ها، از آزمون t زوجی برای مقایسه درون‌گروهی پیش و پس‌آزمون، و از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) برای مقایسه بین‌گروهی پس از مداخله استفاده شد؛ در صورت مشاهده تفاوت معنی‌دار، آزمون تعقیبی بونفرونی به‌کار رفت. سطح معنیداری کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد هر دو نوع تمرین باعث بهبود معنی‌دار FEV1 و FVC نسبت به گروه کنترل شدند (p<0.05) . سطح CRP در گروه‌های تمرینی کاهش معنیداری یافت، اما تغییرات CPK معنی‌دار نبود. همچنین، افزایش VEGF در هر دو گروه تمرینی نسبت به کنترل مشاهده شد (p<0.05). اندازه اثر نشان داد تمرین پلاریزه بیشترین تأثیر را بر FVC (1.31) و تمرین هوازی بر FEV1 (1.06) داشت. همچنین، کاهش CRP با اندازه اثر 1/32- و گروه پلاریزه با اندازه اثر 1/09-، بیانگر اثر ضد‌التهابی این رویکردها بود. نتیجه‌گیری: تمرینات هوازی و پلاریزه می‌توانند به‌عنوان رویکردی مکمل در بهبود عملکرد ریوی و تعدیل پاسخ‌های التهابی در جمعیت فعال مورد استفاده قرار گیرند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| تمرین پلاریزه؛ تمرین هوازی؛ عملکرد ریوی؛ شاخص‌های التهابی؛ فاکتور رشد اندوتلیال عروقی | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 7 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 4 |
||
نماد الکترونیک
سامانه مدیریت نشریات علمی. قدرت گرفته از سیناوب